တစ္ေန႔တာ
ေတြ႔ၾကေတာ့လည္း အဲဒီသီခ်င္းႀကီးဟာ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔
၀ိုး၀ိုးေ၀းေ၀းအသံျပဳလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တံတ်ာေတရွင္တယ္
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေနာက္ဆုတ္ေပးၿပီး နားခ်ဥ္ခဲ့တယ္
မရဲဘဲရင့္တဲ့ အတင္းေျပာသူေတြနဲ႔လည္း ဆံုတယ္
စာမ်က္ႏွာကို ေသေနတဲ့ ဗံုလိုတီးခတ္ၿပီး လက္ရံုးေရးျပတယ္။
အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ “ေတာ္ေတာ့...ေတာ္ေတာ့”လို႔
ကုလားအုတ္ႀကီးတစ္ေကာင္က ေအာက္အီးအီး၀င္“အြတ္”တယ္
ၿပီးမွ သူတို႔ခ်င္း မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ စကားဆက္မ်ားတယ္
ကိုယ့္ေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကိုယ္သူသည္းခံထားရသလို ဘတ္စ္ကားကေျပာတယ္
၀ါသနာပါတိုင္း ေရႊမန္းတင္ေမာင္လုပ္လို႔ မရမွန္း သူမသိဘူး
စာေရးႀကီးကလည္း ဒႆနဟၿပဲနဲ႔ တစ္ခရီးစာေနထိုင္တယ္
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူပဲ၊နည္းနည္းနဲ႔က်ဲက်ဲေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္။
အိမ္ေရာက္ၿပီ...
ကိုယ့္ကိုဖြင့္တဲ့ ေသာ့ကေလး ကိုယ္ျပန္ေကာက္ရလိုက္ၿပီ
၁-၁/၂လရွိတဲ့ သားေလးက“ေအး...ေအး”လို႔ လွမ္းေခါင္းညိတ္တယ္
ခ်မ္းေျမ႕လိုက္တာကြယ္၊ခုမွပဲ အေမာေတြ တေဗာက္ေဗာက္ကြာက်တယ္။
စိတ္ခ် သား
အေဖ အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ၿပီပဲ
တျခားဘယ္ကိုမွ မျပန္ေတာ့ဘူး။ ။
တာရာမင္းေ၀
စတိုင္သစ္၊ေအာက္တိုဘာ၊Y2K၊စာ-၁၀
No comments:
Post a Comment