တစ္ေယာက္တည္း ျပဇာတ္တိုက္တဲ့ေန႔
တိုေနတဲ့ခဲတံ ခၽြန္ရသလို
လက္ကို ဓားမရွေအာင္
သတိထားခၽြန္ေနရတဲ့ လူမႈေရးထဲ
ေစာင္းႀကိဳးကို ညွိရင္း
ေစာင္းတစ္လက္လံုး က်ိဳးသြားေသာ ဘ၀...
ဥာဥ္ဆိုးနဲ႔လူလည္း ပညာသင္သား
ဥာဥ္ေကာင္းနဲ႔လူလည္း ပညာသင္သား
အပြင့္အသီးအားလံုးစံုၿပီ
ငါ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စုခဲ့သမွ်
စုဘူးတိုင္းကို မျပည့္ခင္မွာဘဲ ခြဲဆံုးခဲ့ရ
ျမင္ေနရၿပီး လြဲေနတဲ့ လမ္းကို
ေအာ္မေခၚခ်င္ေတာ့ဘူး ငါ
ေက်ာရိုးမတူတဲ့ ရယ္သံေတြၾကားမွာ
ငါလည္း သြားတတ္လာတတ္ေတာ့ ရွိေနပါၿပီ
ဘယ္တုန္းကမွ မလႈပ္ရွားတတ္တဲ့
စိတ္နဲ႔
ညအိပ္ယာ၀င္တိုင္း
ငါ့ၿခံဳေစာင္ထဲမွာ
ငါ့လက္သီးႏွစ္လံုးထက္ပိုတဲ့ လက္သီးေတြ
ငါ့အားနာတတ္မႈအရႈိက္ကို ပင့္ပင့္ထိုးေနၾက
အခုဘ၀အေၾကာင္း ေျပာျပပါဆိုရင္
အခုေလာက္ပဲ ေျပာျပမွာပါ။ ။
ရိုးသက္
ရယ္စရာ၊မတ္၊၂၀၀၆၊စာ-၈
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment