အရိပ္ေလာင္တဲ့ေန႕
ျဗဳန္းဆို
မိုးက
ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီး ရြာခ်လိုက္ေတာ့
ေလဆန္ပ်ံ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ပံေတြ
ရႊဲရႊဲစို ေတာက္ေလာင္ခဲ့ေပါ့ ေမေမရယ္။
သားမွာ
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားရက္နဲ႔
ဘာျဖစ္လို႔
စည္စည္ကားကား အထီးက်န္ေနရတာလဲ
သားမွာ
ေသခ်ာတဲ့ စကၠန္႔ေတြ ရွိရက္နဲ႔
ဘာျဖစ္လို႔
ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနရတာလဲ
သားမွာ
အနာဂတ္ထမင္း၀ိုင္းေလးရွိရက္နဲ႔
ဘာျဖစ္လို႔
စားသူကင္းမဲ့ ေအးစက္စက္ႏိုင္ေနတာလဲ။
ေမေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနၾကေပါ့
ေမေမ ေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့
အၿပံဳးကေလးမွာပဲ
သားမွာ
၀င္လာတဲ့မ်က္ရည္နဲ႔
ထြက္သြားတဲ့ မ်က္ရည္
မွ်တေအာင္ မသံုးစြဲတတ္ေတာ့ဘူးေမေမရယ္
သားမွာ။ ။
ေအာင္ဆု
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊မတ္၊၂၀၀၁၊စာ-၁၀
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment