လြမ္းလို႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာ
အိမ္ေခါင္မိုးကို ဖ်က္ခ်လိုက္သလိုမ်ိဳး
ဧၿပီမွာ...
သမီးတို႔
လိမ့္ေနေအာင္ အပူေလာင္ခဲ့ၾက။
ဘယ္လို ေျဖာင့္ခ်က္ကမွ
အေမ့ကို ျပန္မဆြတ္နိုင္ေတာ့ဘူး...
အေဖ့သေဘၤာက
အေမ့ဆိပ္ကမ္းကေန တေရြ႕ေရြ႕
ဆိပ္ကမ္းသစ္ကေလးအေရွ႔မွာ
ေက်ာက္ခ် ရပ္နားပစ္လိုက္တာ...ခုထိ
အေမ့ေကာင္းကင္မွာ အလင္းေတြ ညိဳ႕က်သြားေပမယ့္
အေမ့မာနေတြကေတာ့ ရဲရဲလင္းလင္း ၀င္းပ
ဘာ-မွ-မ-လို-ဘူး ဆိုတာ
အေဖ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးစကား...တဲ့
အေမ့ပုခံုးသားေတြ ညြတ္က်သြားေလာက္ေအာင္
ဘ၀ေတြက သိပ္ေလးလံခဲ့မွာ...
သမီးခမ်ာ ငယ္ေသးေတာ့ မသိတတ္ခဲ့ဘူး။“
အခု...
အေဖ မတ္တတ္စမ္းေပးခဲ့တဲ့ ေျခဖ၀ါးမွာ
သမီး မားမားရပ္လို႔
အေဖတြဲကူခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြက
ကြန္ပ်ဴတာ တေျဖာင္းေျဖာင္းရိုက္ေနၿပီ
အေဖ အစာခြံ႕ခဲ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမွာ
ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးတတ္ေနေပမယ့္
အေဖေပးခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာက
သမီးကို ခပ္မာမာ ျပ႒ာန္းထားခဲ့ေတာ့...။
အေဖ ေမ့ေနခဲ့တာလား...
အေဖ့မွာ သားေတြ၊သမီးေတြ မ်ားေနႏိုင္ေပမယ့္
သမီးမွာ အေဖတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္ဆိုတာေလ
အေဖ့အသစ္စက္စက္ သားငယ္ေလးအတြက္
သမီးကို ေခ်ာ့ျမွဴခဲ့တဲ့ ေတးခ်င္းေတြက အဆင္သင့္
သမီးႀကိဳက္တဲ့ ပံုျပင္ေတြနဲ႔လည္း
အေဖ့သားေလး အိပ္တတ္ခဲ့ေရာေပါ့...။
အေဖေပ်ာ္ေနတယ္မဟုတ္လား...
သမီးတို႔ အသည္းႏွလံုးမွာေတာ့
ကၽြဲပုခံုးကို...ထလို႔။ ။
အိျႏၵာ
မေဟသီ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၆၊စာ-၁၅
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment