Friday, May 28, 2010

တစ္ကိုယ္ေတာ္

တစ္ကိုယ္ေတာ္

တေယာတစ္လက္ေလာက္ေတာင္မွ
ငါဟာ ေကာင္းကင္ဘံုအတြက္ အသံမပီ
ေၾကးနီေရာင္မနက္ခင္းရာဇ၀င္ေတြထဲ
ငါ့လက္မွာ
အေမာေဖာက္တတ္တဲ့
ခ်ယ္ရီသားတုတ္ေကာက္ႀကီးကိုင္လို႔
သကၠရာဇ္သစ္ရြက္ေတြက
နံပါတ္စဥ္အတိုင္း ေၾကြက်
ငါ့ကိုယ္ငါ ဒဏ္ရာအဖာအေထးတို႔ျဖင့္
ကဆုန္စိုင္းခဲ့တယ္။

ရင္နဲ႔ေတာင္းေသာ ဆုလဘ္တို႔
အလိပ္လိုက္ ေဆးသားကြာ
အိပ္မက္ေတာင္ပံေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္နာဖ်ား
ငါ့အဖို႔
စိတ္တူကိုယ္တူဆိုလို႔
ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းမခံရတဲ့ အႏုပညာသာ
ငါ့အဖို႔ ကိုးကြယ္ရာ။ ။


လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၀၈၊စာ-၈၃

No comments:

Post a Comment