ေအာက္ေမ့လို႔
ျပန္ေငးရတဲ့ေန႔ေတြ
လူက မညြတ္လည္း စိတ္က ညြတ္ၿပီးသား
ေျခဖ၀ါးက တင္းဆန္လည္း
ဆံုၿမဲေနရာမွာ ကိုယ့္မိုးတိမ္ေတြက ညိွဳ႕
ကိုယ္ရြာခ်တဲ့ မိုးေတြ ဘယ္သူမွ မျမင္ပါဘူး။
“မဆံုရတာၾကာၿပီ” ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္
ေျပာမိၾကပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္လည္း မေရာက္
လမ္းေလွ်ာက္လည္း မဆံု
ေၾသာ္...ကိုယ့္ဗံုကိုယ္ က်က္ေနရတာနဲ႔ပဲ
ညေနေတးသံေတြ ေဆြးခဲ့။ ။
စည္သူၿငိမ္း
မေဟသီ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၁၊စာ-၁၄
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment