တေစၦလြမ္းတဲ့အိမ္
အေတာင္စံုၿပီလား
အၿမဲစိမ္းဂီတေတြနဲ႔ ငါ့ရဲ႕“လြင္ျပင္၀ါ”ကေလးေရ...
အလြမ္းေတြနဲ႔ မာေက်ာမတ္ေစာက္ေနတဲ့ ကမ္းပါးေပၚမွာ
တပ္မက္သူမဲ့ အကၡရာမ်ား လြန္းထိုးပ်ံသန္း
ေျခေထာက္ရဲ႕ ဇက္ႀကိဳးကို ႏိုင္နင္းပါလ်က္နဲ႕
လမ္းမွားခဲ့ၾကရတယ္။
သန္႔သက္ေအာင္ ခါခ်ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေတြ
ခရီးသြားေတာင္တန္းျပာေတြနဲ႔ ေရာယွက္
အဆိပ္ခြက္တစ္ခြက္ကေတာ့ ဖိတ္စင္သြားခဲ့ရၿပီ
ညီခြင့္မရခဲ့ၾကပါဘူး...
ဆူးရစ္သရဖူတစ္ခု၊ကားတိုင္တစ္ခု၊ပုန္းရည္တစ္ခြက္နဲ႕
ထြက္ေပါက္မဲ့ ၀ါက်ေတြကသာ...
ေဆြးေျမ႕ရင့္အိုလို႔...။
ေနသားက်ခြင့္ေတြကေတာ့...အလိုမတူပဲ တေဖြးေဖြးရြာက်လာခဲ့ၿပီ
အမိုးအကာမဲ့ ခိုက္ခိုက္တုန္အားတင္းရင္း
နံနက္ခင္းျပတင္းေပါက္ေတြကို တစ္ေပါက္ၿပီးတစ္ေပါက္
အရူးတစ္ေယာက္လို လိုက္ဖြင့္ေနခဲ့မိတယ္
ဘယ္လိုမွ တည္ေဆာက္ရာမရတဲ့ အတူတူေတာ့...
ျမက္ခင္းေတြ စိမ္းေနပါေစေလ...
တစ္ခုပဲ...မွတ္ထားေပးပါ...
တေစၦေတြလည္း လြမ္းတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ။
မေနာ္ဟရီ
ခ်ယ္ရီ၊ၾသဂတ္၊၂၀၀၂၊စာ-၈
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment