ဂီလာန
နာက်င္မႈမွာ အသက္ခႏၶာကို ပံုအပ္ၿပီး လဲေလ်ာင္းေနတာက
တစ္ဘ၀လံုးလံုး တစ္ေရးမွ မေမွးစက္ခဲ့ရသလိုမ်ိဳး
အရသာ ခ်ိဳ၊ခ်ဥ္ေတြရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက ၀ါေဖ်ာ့လာတဲ့ အခါ
ရွင္ျခင္းတရားကို ဂြမ္းစနဲ႔ ဆြတ္ဆြတ္ၿပီး တစ္စက္ခ်င္း ခ်ေပးေနရ
အာဟာရကို ေခ်ာင္းတစ္သြယ္ ေျမာင္းတစ္သြယ္ေဖာက္ၿပီး သြယ္တန္းေပးေနရ
ခႏၶာကိုယ္က အရိုးနဲ႔အေရ မကြဲေတာ့ဘဲ သစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးလို
အဲဒီသစ္ကိုင္းေျခာက္ႀကီးမွာကလည္း ေနာက္ဆံငင္ျခင္းေတြ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔
သူ႔ရဲ႕ႀကီးမားတဲ့ ဂုဏ္သိမ္ဂုဏ္ျဒပ္ေတြက သူ႔ရဲ႕ ရန္သူကို မတုန္လႈပ္ေစႏိုင္ေတာ့
ခ်ိဳင့္၀င္ေနတဲ့ မ်က္တြင္းထဲ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အလင္းေရာင္ေလးက ဆာေလာင္ငတ္မြတ္လို႔
ေဆး၀ါးဓာတ္စာေတြနဲ႔ ဂယ္ေပါက္ေတြကို ပိတ္ဆို႔လို႔
ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသမွ် ပင္လယ္ေတာင္တန္းေတြကို စိတ္မွတ္မွတ္ၿပီး
ကုတင္ေပၚက ဆန္႔ရပ္ေနတဲ့ ေတာင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္လို႔
အပ်က္စီးပံုႀကီးထဲ ျပာကပ္ကပ္ရင္ဘတ္ တစ္ထြာတစ္မိုက္က
ေနထိုင္ခြင့္ေလးကို အငမ္းမရ ရွဴသြင္းလို႔
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၀င့္ၾကြားခဲ့တဲ့ ခန္းေဆာင္အိမ္၀ါႀကီးလည္း
အပ္ခၽြန္ေလးေတြရဲ႕ ဆြဲအားမွာ ယိုင္နဲ႔လို႔
အားရစရာတစ္စက္မွ မရွိတဲ့ ေန႔လားညလားကမ္းပါးက
စိတ္ရွိလက္ရွိၿပိဳက်လို႔
ေသေရးရွင္ေရး ကုတ္ကပ္တြယ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ေလးသာ
အသက္ခႏၶာမွာ နကိုယ္ေနအတိုင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ရွိေလရဲ႕
တစ္စတစ္စ နီးကပ္က်ယ္ေလာင္လာတဲ့ ေခြးအူသံေတြမွာ ကပ္ၿငိပါလာတဲ့
တအိတအိ အံု႔မိႈင္းက်ဆင္းေနတဲ့ ျမဴမႈန္စေတြမွာ ပုန္းခိုပါလာတဲ့
လူနာခန္းထဲ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ နာရီကို တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတဲ့
လုပ္သက္ရ ကၽြမ္းက်င္သူ ၀န္ထမ္းေကာင္း အခ်ိန္ေတြ။
ေခါက္ခနဲ ေကာက္ကာငင္ကာ ညည့္ငွက္တစ္ေကာင္ သီခ်င္းလန္႔ဆိုတယ္
အိမ္အိုပ်က္ႀကီးကို စြန္႔ရစ္ၿပီး အိမ္သစ္တစ္လံုးဆီ ပ်ံတယ္
အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးဟာ ဓမၼတာမွ်သာမို႔ ေဆးရံုအိုႀကီးမယ္
သံေ၀ဂေတးကို မဆိုျဖစ္လိုက္ရရွာဘူး။ ။
အဲခ်ိဳ
ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ေအာက္တိုဘာ၊Y2K၊စာ-၁၅
No comments:
Post a Comment