ေသေနတဲ့ကဗ်ာ
လြမ္းတယ္...
သက္တံရဲ႕ အဲဒီ့ဘက္အျခမ္းကေလးကို လြမ္းတယ္
မျပယ့္တျပယ္နဲ႔ လူနံ႔သင္းရတာကိုလည္း မုန္းတယ္...။
စိတ္ထဲမွာ မီးစုန္းေတြ အခါခါပြက္ခဲ့
က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္တြင္းကို ကိုယ္တူးခဲ့တယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မဖူးပြင့္ခဲ့သလို
ႏွစ္ေတြဟာ ပြတ္ကာသီကာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
ေ၀းရမွာကို စပယ္တစ္ပြင့္စာေလာက္ ႀကိဳသိပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္...
ပူအိုက္စြတ္စိုတဲ့ အဲဒီ့လမ္းကေလးမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူမိုးခိုခဲ့ၾကပါတယ္။
အရႈံးကို ဘယ္လို သဲကႏၱရေတြနဲ႔ ျခယ္မႈန္းရမွာလဲ၊ေျပာပါ။
၀န္ခံပါတယ္။
ေဆာင္းျမအမႈန္ေတြကို ေတြတိုင္း တလဲ့လဲ့ေျပးေကာက္
“တစ္ခြက္ထဲပါ”လို႔ ေျပာဆိုခြင့္ေတာင္းၿပီး
ကၽြန္ေတာ္က ပင္လယ္အေဟာင္းကို ခပ္ေသာက္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။
တာရာမင္းေ၀
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ဇူလိုင္၊၂၀၀၂၊စာ-၇
No comments:
Post a Comment