တစ္ကိုယ္ေတာ္
တေယာတစ္လက္ေလာက္ေတာင္မွ
ငါဟာ ေကာင္းကင္ဘံုအတြက္ အသံမပီ
ေၾကးနီေရာင္မနက္ခင္းရာဇ၀င္ေတြထဲ
ငါ့လက္မွာ
အေမာေဖာက္တတ္တဲ့
ခ်ယ္ရီသားတုတ္ေကာက္ႀကီးကိုင္လို႔
သကၠရာဇ္သစ္ရြက္ေတြက
နံပါတ္စဥ္အတိုင္း ေၾကြက်
ငါ့ကိုယ္ငါ ဒဏ္ရာအဖာအေထးတို႔ျဖင့္
ကဆုန္စိုင္းခဲ့တယ္။
ရင္နဲ႔ေတာင္းေသာ ဆုလဘ္တို႔
အလိပ္လိုက္ ေဆးသားကြာ
အိပ္မက္ေတာင္ပံေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္နာဖ်ား
ငါ့အဖို႔
စိတ္တူကိုယ္တူဆိုလို႔
ေကာင္းခ်ီးေပးျခင္းမခံရတဲ့ အႏုပညာသာ
ငါ့အဖို႔ ကိုးကြယ္ရာ။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၀၈၊စာ-၈၃
No comments:
Post a Comment