ေၾကာက္တတ္တဲ့ ေကာင္းကင္
ငါရွိရာဆီ
မမီ့တမီ တိုးထြက္လာတဲ့ ေတာင္ေတြရယ္
ငါရွိရာဆီ
မီလုမီလု ျမင့္တက္လာတဲ့ သစ္ပင္ေတြရယ္
ငါရွိရာဆီ
မမီႏိုင္မွန္းသိလ်က္ ရွည္ထြက္လာတဲ့ အရပ္ေတြရယ္
အဲဒီအတြက္
အားေတြတက္ရေပမယ့္လည္း…
ငါ့ကို ေက်ာခိုင္းလ်က္
ေျမရွိတဲ့ဘက္မွ ရြာခ်တဲ့မိုးရယ္
ငါ့က် ေက်ာခိုင္းၿပီး
ကမၻာ့က်မွ သြားလင္းေပးတဲ့ လရယ္
ငါ့ကိုက်ေတာ့ ေက်ာေပးထားၿပီး
နိမ့္ရာေ၀းရာကိုမွ သြားစီးတဲ့ေရရယ္
ငါငုတ္တုတ္ရွိရက္
လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့
…ၾကယ္ေတြရယ္
ၿပီးေတာ့
မေရရာ မျပတ္သား
မိုးနဲ႔ေျမၾကား
စကားခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တဲ့ တိမ္ရယ္
အဲဒါေတြအတြက္ေတာ့
ဆက္လက္ေၾကာက္ရေပဦးမေပါ့။
ခင္ပန္ႏွင္း
(မေဟသီ၊စက္တင္ဘာ၊၂၀၀၂၊စာ-၁၂)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment