ေၾကး၀ါရုပ္တု
ေဟာဒီ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ႀကီး
ငါ့ကို ဒီအတိုင္း ရပ္ခိုင္းထားၾကတာ ဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္
တကယ္ေတာ့ ငါ့မွာ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာရွိတယ္
ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလံုးရွိတယ္
အတိတ္ကာလဆန္တဲ့ ငါ့အေရျပား ၀ါညစ္ညစ္ အေရာင္မေတာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ငါရုန္းလိုက္တာနဲ႔
ငါ့အသားေတြ တစ္စစီ ပဲ့က် ေၾကမြကုန္မွာ
ငါ မေသတဲ့အေၾကာင္း ေန႔တိုင္း ေအာ္ေျပာတယ္
ေမာ္ေတာ္ကားေတြလည္း မၾကားဘူး
လူေတြက ဦးထုပ္နဲ႔ တုတ္ေကာက္နဲ႔ လက္ဆြဲအိတ္နဲ႔
လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အလုပ္ပဲ အေရးတႀကီး လုပ္ေနၾက
ဒီလိုနဲ႔ ေၾကး၀ါေရာင္မ်က္ႏွာနဲ႔ ရုပ္တုတစ္ခုရဲ႕ ေအာ္သံဟာ
ေနလံုးတစ္လံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတိုင္း နာၾကဥ္းမႈတစ္ထပ္ တက္လာခဲ့
ငါ ဒီအတိုင္း ရွင္သန္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဂုဏ္ျပဳတာေရာ မေထမဲ့ျမင္ ဟာသလုပ္တာေရာ ႏွစ္ခုစလံုးေၾကာက္တယ္
ရုပ္တုတစ္ခုအျဖစ္ ၿပီးျပည့္စံုသြားတဲ့အခါ
ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚအားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားရ(ဦးေခါင္းအသံုးခ်စရာ မလိုလို႔)
ငါ့ကို ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္ ပစ္ခ်ရင္ေတာင္
ဒီအတိုင္း တစ္သက္လံုး ရပ္ေနရမယ့္ အေကာင္ပါ
အျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က မိတ္ေဆြရုပ္တုဆီ စာတစ္ေစာင္ေရးဖို႔
သူ႔ရဲ႕လိပ္စာကို ေပးပါ(ဒီလိုေလ…)
လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ာ…သင္ဟာ လီဆယ္ထားတဲ့ က်မ္းစာတစ္ေစာင္ကို
ဖတ္ေနရျခင္း မဟုတ္ပါ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရုပ္တုတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္
ကၽြန္ေတာ့္အၾကာင္းကို မေျပာျပႏိုင္ပါဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ(ဘ၀)အႏုပညာအားလံုး
၀ံပုေလြလို ပန္းပုဆရာလက္ထဲ ေပးအပ္ခဲ့ရ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေတြ နားမလည္ႏိုင္တဲ့
စကားမ်ားကို ေျပာၾကားသူအျဖစ္။
ဒီရာစုႏွစ္ထဲ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီလား…
တဆိတ္-ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို စံုစမ္းၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အျမန္ဆံုး အေၾကာင္းၾကားေပးေစလိုပါတယ္။ ။
ပိုင္
(ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၀၃၊စာ-၇)
No comments:
Post a Comment