ကဘူးလ္ၿမိဳ႕ေပၚကေတးသံ
လွတစ္မ်က္ႏွာ
ယဥ္တစ္ကိုယ္လံုး…တဲ့
ညိွ႕ငင္စြဲယူတတ္ေသာ အၿပံဳးကေလးနဲ႔
ၿမိန္ၿမိန္ရွက္ရွက္ႀကီး ကလိုက္စမ္းပါ မိန္းမလွေလးငဲ့။
ႏွစ္ရွည္လမ်ား
၀တ္ရံုဖားဖားႀကီးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ
ငါတို႔ရဲ႕ အလွတရားေတြ
ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရတာမဟုတ္လား…
ေဟာဒီမွာ ငါတို႔ရဲ႕ ေစာင္းသံေလး…
ေဟာဒီမွာ ငါတို႔ရဲ႕ ဗံုသံေလး…
ေဟာဒီမွာ ငါတို႔ရဲ႕ ႏွဲသံေလး…
သူ႕၀ိညာဥ္နဲ႔သာ
လာေရာက္တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနရွာတဲ့
ပတၱလားဆရာေလးကေတာ့
တာလီဘန္ေတြရဲ႕ ကြပ္မ်က္ျခင္းကို ခံခဲ့ရရွာေပါ့။
အို…တူရိယာသံဆိတ္သုဥ္းခဲ့ရတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး
ငါတို႔ရဲ႕ ေတးသံမွာ လြန္႔လူးႏိုးထေပေလာ့။
အို…မုတ္ဆိတ္က်င္ဆြယ္ရိတ္ထားတဲ့ ကိုလူေခ်ာငဲ့
သင့္ေတးသံမွာ သင့္ႏွမေလးလည္း
ျမဴးျမဴးသြက္သြက္ကလို႔ေပါ့။
အို…မုတ္ဆိတ္က်င္ဆြယ္ရိတ္ထားတဲ့ ကိုလူေခ်ာငဲ့
သင့္ေတးသံမွာ ၿမိဳ႕မ်က္ရည္ေတြ လွ်ံထြက္သြားေအာင္သာ
သီက်ဴးလိုက္ပါေတာ့
ဒါဟာ…လင္းပြင့္မႈရဲ႕ ေတးသံလည္း ျဖစ္ရဲ႕
ဒါဟာ…လြတ္ေျမာက္မႈရဲ႕ တံဘိုးခရာမႈတ္သံလည္း ျဖစ္ရဲ႕
အို…ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး…
သင့္ႏွလံုးသည္းပြတ္အိမ္မွာ
ငါတို႔ရဲ႕ ေတးသံေတြနဲ႔သာ
တပြက္ပြက္စီးအန္ေလာ့။ ။
ေအာင္ဆု
(ရယ္စရာ၊ေမ၊၂၀၀၃၊စာ-၁၃)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment