ၿမိဳ႕ျပပဒိုင္းသီးမ်ား
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ဘယ္ေတာ့မွ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမွာမဟုတ္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းအစံုနဲ႕
အမႈိက္ပံုေတြကို ေမႊေႏွာက္ျဖန္႔ဖြ။
ေရႊေရာင္အိပ္မက္တစ္ခုတစ္ေလကိုေတာင္
ေကာက္ေတြ႔လိမ့္ႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ရေကာင္းမွန္းမသိခဲ့ရွာ။
အသည္းအသန္လိုအပ္တာ လစ္ဟာေနတဲ့
ဗိုက္တစ္ထြာအတြက္ နံနက္စာ။
ကားမွတ္တိုင္နားမွာ သူတို႔ ျဖန္႔ဆန္ပထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးထဲ
ေရာက္လာတာက အေၾကြအနည္းငယ္နဲ႔ တံေတြးစက္မ်ား။
က်ိန္စာဟာ သူတို႔အတြက္ ေရးထားတဲ့
ဒီကမၻာရဲ႕ ဘာသာစကား။
က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္မ်က္လံုးတစ္စံုသာ
သူတို႔ အၿမဲတမ္းပိုင္ဆိုင္ရာ။
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမက်န္ ထြက္၀င္သြားလာရင္း
ေပညစ္နံစုတ္ေနတဲ့ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚက
အနံ႔အသက္၀တ္စံု။
မိုးေဆာင္းေႏြတိုင္း အကာအကြယ္မဲ့လို႔
သူတို တက္ရတဲ့ေတာင္ဟာ ဆူးထစ္ၾကမ္းတမ္း။
လူ႔အျဖစ္ထက္ ေခြးေခြးလြင့္တစ္ေကာင္လိုသာ
တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ေရာဂါေပါင္းစံုေပလူးရ။
လြယ္လင့္တကူ ရယူလိုမႈ ၀ဲၾသဃမွာ
အေျခအေနအရ ဒုစရီုက္သမားလက္သစ္။
အေမဘယ္သူလဲ အေဖဘယ္မွာလဲ
စိတ္ၾကမ္းကိုယ္ၾကမ္းနဲ႔ ရိုက္ေမာင္းထုတ္တတ္တဲ့ လက္ေတြ။
လမ္းေပၚရွိေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ခိုးခ်ိဳင့္ခြက္အတိုင္း
သူတို႔ဘ၀ေတြက အဆစ္ခ်ိဳးမရွိ ပံုုဆိုးပန္းဆိုး။
ဒီည ဒီမွၾ အိပ္လို႔ရေပမယ့္ ေနာက္လာမယ့္ညဆိုရင္
ဒီေနရာဟာ ေက်ာတစ္ျပားစာ မေသခ်ာ။
လူတကာဆီက
မေမွ်ာ္ကိုးမေတာင့္တဘဲရတဲ့ ပံုေသနည္းဆိုတာ
စက္ဆုပ္ရြ႕ံရွာစြာ အၾကည့္ခံရဖို႔ပဲ။
ေျမႀကီးထဲ တိုး၀င္မတတ္ ငံု႕ကိုင္းထားေသာ ဦးေခါင္းေတြက
ေငြစေၾကးစ အနည္းငယ္ ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား။
သူတို႔ ဘာအတြက္ ရွင္သန္ေနရတာလဲ
ေမးခြန္းကို ေမးခြန္းပီသေအာင္ မေမးႏိုင္
သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ မေပ်ာက္ကြယ္ႏိုင္တာလဲ
လူကို လူပီသေအာင္ မျမင္ႏိုင္။
ဒါၿမိဳျပရဲ႕
ဂုဏ္သေရႀကီးျမတ္မႈအရိပ္အာ၀ါသေအာက္
နာက်င္ဖြယ္ ပူေလာင္ေပါက္ေရာက္ေနၾကေသာ
အေမ့ခံ ၿမိ႔ျပပဒိုင္းသီးမ်ား။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရတီ၊ေမ၊၂၀၀၇၊စာ-၇
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment