ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
ပိတ္ဆို႔လမ္းေတြက်ယ္ေျပာ
သဲဆူးေတာေတြ ျဖတ္နင္းရင္း
ဟင္းလင္းပြင့္ရင္ကေတာင္ ေလးလံရဲ႕။
ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
မ်က္လံုးမ်ားစြာၾကား
ျပားျပား၀ပ္အက်ဥ္းက်
ပါးစပ္ေပါက္ေတြက ကာဆီးေတာင္တန္း
က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ပင္လယ္။
ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
နာက်င္ျခင္းေျမြေတြက
ခႏၶာကို လိမ္ပတ္
ညွစ္သတ္ေတာ့
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့အသက္က
မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႕ ရုန္းထ
သူ႔ဘ၀ကို ပိုရုပ္ၾကြလာေစျပန္တယ္။
ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
အရိပ္ေတြက
နဂိုထက္ျမန္ျမန္ပိုလိုက္
ဒါနဲ႔ပဲ
မိုက္မဲတဲ့အသည္းက
ေမ့ထားသမွ်ကို ပိုပိုသတိရ
အဲဒီအခါ…
“နင္ဟာ အနာတရနဲ႔သာ ထိုက္တန္တဲ့ေကာင္“လို႔
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆဲေရးရ
တကယ္တမ္းက်
“ထြက္ေျပး“ရတာကိုက
“ထြက္ေျပးမရ“တာ။ ။
ေမၿငိမ္း
(ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း၊အမွတ္-၄၊စာ-၅)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment