မီးစ
ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ
အထိနာခဲ့တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈအားလံုး
အကိုင္းအခက္ပါမက်န္ ရိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရ
ကိုယ့္ရိုးေျဖာင့္မႈကို
ဘယ္လို လက္ထိုးအန္ခ်ပစ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ
ဥမင္လႈိဏ္ေခါင္းလို
မသိနားမလည္ျခင္းမ်ား
နက္ေမွာင္လ်ိဳ႕၀ွက္မႈမ်ား
ဘယ္ေသာ့နဲ႔မွ ဖြင့္မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။
တက္ေခါက္သံတစ္ခုအဆံုး
ဒိုင္ယာရီၾကားက
စြယ္ေတာ္ရြက္ေတြ ဆြဲထုတ္မီးရႈိ႕ပစ္တယ္။
ဒဏ္ရာနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ့
ကႏၱာရလြင္ျပင္ဆန္ဆန္ တီးလံုးေတြသာ
စီ(၆၀)တစ္ေခြစာ ျပည့္လို႔။
လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ပါ
ေခါင္းကေလးေမာ့ပါ
တခစ္ခစ္ရယ္ပါ
ဒီမွာေတာ့ ေတးေမွ်ာ္ပုခက္ထဲ
အိပ္မက္ေတြ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
(၂၀၀၅)
No comments:
Post a Comment