ေက်ာကုန္းစုတ္ေနတဲ့ အက်ႌ
ၾကာပြတ္ရာ
ယင္ေကာင္မ်ားရဲ႕ အသိုက္၊
ခါးဆစ္ရိုးေပၚက ေယာင္ရမ္းနာ။
ဒါေတြ
ငါေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ မဟုတ္။
ဒါေတြ
အေရျပားထဲက တိုးထြက္လာတဲ့
အဖာတစ္ရာနဲ႕ ဆာေလာင္မႈမ်ားလား။
ဒါေတြ
ေတာင္တန္းတစ္ခုေပၚက
ေဆးတံတစ္အိုးလို မီးညိွခဲ့ဖူးတဲ့ ကံတရားရဲ႕ အေငြ႕တလူလူမ်ား။
ငါ အရူးအမူးဆြဲေနရတဲ့ လွည္းက
သြက္သြက္ခါေအာင္ ရမ္းခါေနတယ္
ငါ မျမင္မစမ္းေျပးခဲ့ရတဲ့လမ္းေတြက
စံုလံုးကန္းေနၾကတယ္
ငါ မ၀ေရစာစားခဲ့ရတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကလည္း
ပိန္လွီေျခာက္ေသြ႕ေနၾကတယ္
စြန္႕ခြာပယ္သတ္၍ မရႏိုင္ေသးသမွ်ေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကိုပဲ
ငါက ေျခကန္ဆြဲလို႔။
ဒါေတြကပဲ
ငါ့ကို ဖိတြန္းေရြ႕လ်ားေစခဲ့လို႔။
ငါ့မွာ
သားသတ္သမားရဲ႕ လက္က အခ်ိန္ကာလမ်ားထဲ
အစဥ္တစိုက္ေၾကကြဲလိုက္ပါေနဆဲက
ဒီလိုလည္း
တစ္ဖက္သတ္ယံုၾကည္စိမ္းလန္းထားျဖစ္တယ္
ငါတို႔ မိုးကုတ္စက္၀န္းရဲ႕ တစ္ဖက္မွာ
ငါတို႔ရဲ႕ ျမက္ခင္းေတြက
ငါတို႔အတြက္ အစြမ္းကုန္ခုန္ေပါက္တက္ၾကြေနလိမ့္မယ္...။
ႏိုင္မြန္ေအာင္သြင္
စတိုင္သစ္၊ဇြန္၊၂၀၀၄၊စာ-၁၅
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment