ညေနဥယ်ာဥ္
ဘ၀ကို မိုးဦးက် ပ်ိဳးခင္းေလးေလာက္ျဖင့္ စိမ္းစမ္းပါရေစဦး
အသိေမ့ေလ်ာ့ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့
ငါ့ငယ္ဘ၀…
အိပ္မက္တို႔ တစ္ေန႔ျဖစ္လာႏိုးနဲ႔
စိုးရြံ႕ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့ ငါ့ရင္ခုန္သံတို႔
ျပန္လာခဲ့ပါ
အေရးေပၚ ခိုကိုးစရာဆိုလို႔ အေရျပားေပၚက ရာသီေတြနဲ႔ပဲ
ေနသာထိုင္သာ ရွိခဲ့ပါရဲ႕
အခ်စ္ဟာ ႏြံဗြက္ထဲ ရုန္းေနရတဲ့ အရသာလား
ခါးသီးဖြယ္ အမုန္းကို ဖံုးဖိထားတတ္တဲ့ သကာလား
အိပ္စက္မရတဲ့ ညဥ့္နက္ေတြ အေၾကာင္း…
(ကိုင္းပင္နဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္) ေခါင္းေလာင္းထိုး အသိေပးခ်င္ပါတယ္။
စိတ္က ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ထိုင္ခံုေလးေလာက္မွ ႀကံ့ခိုင္မႈမရွိ
နာမည္က ေကာက္၀ါးလိုက္တဲ့ ငါးကင္ေလးေလာက္မွ
မေမႊးပ်ံ႕ဘူးတဲ့
ေစာင္မၿခံဳလိုက္မိရင္ ေလစိမ္းအတိုက္ခံရမယ္
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဖ်ားနာေနသူတစ္ေယာက္အဖို႔
ဟာသလိုတယ္တဲ့
က်န္တာ ဘာမွ မလိုဘူးဆိုပဲ
ေဟ့…ငါ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ မသိဘူး
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ေမ့ေလ်ာ့မႈ ျဖစ္ရဲ႕
ဒီ၀ါက်ရဲ႕ အဓိပၸါယ္
ငါ နားလည္ေအာင္ အသံတိတ္ရွင္းျပစမ္းပါ ညေနခင္းတို႔…
ဒီအခ်ိန္ဆို မင္းတို႔လည္း စိတ္ကူးေတြ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးရင္း
ေရာက္လာၾကၿပီေပါ့။ ။
ရာမ်ိဳး
(အိုင္ဒီယာ၊စက္တင္ဘာ၊၂၀၀၂၊စာ-၂၁)
No comments:
Post a Comment