ႀတိခ်ိဳးအတၳဳပၸတိၱ
ေၾကကြဲမဆံုး
ရင္နဲ႔အျပည့္လြယ္ထားခဲ့ရတဲ့ အလြမ္းေတြသြန္ခ်
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းစံပယ္ပြင့္ေတြ
စိတ္ကူးနဲ႔ ပ်ိဳးႀကဲခူးဆြတ္ဖို႔အတြက္ မတန္မရာျဖစ္ဆဲ
ငါ့ရဲ႕ဂီတဆိုတာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္ေမာသံမ်ား
ပင္ပန္းတႀကီး ထြန္ယက္ခုတ္ထြင္ခဲ့ေပမယ့္
ဘ၀က အခုထိ ဟင္းလင္းပြင့္၊ကႏၱာရ၊အလင္းမဲ့မဲ့
ဖြားဖြားစင္ေအာင္ နာနာက်င္က်င္ ရိုက္ခြဲခံလိုက္ရတာ
ငါ့ရင္ဘတ္ထဲက လိႈင္းေတြေဖြးေဖြး
ၾကယ္ေရာင္၊ေနေရာင္ေတြနဲ႔ဆို အၿမဲလိုလို ေ၀းခဲ့ရသူ။
ရိတ္သိမ္းခံရရံုမွ်
ဆန္႔ထြက္လာတတ္တဲ့ လိုက္ေလ်ာရိုးသားမႈတို႔ ရွည္လ်ား
ေနာက္ေက်ာတစ္ျပင္လံုး ဓားဒဏ္ရာေတြ အပ္ခ်စရာေတာင္မရွိ
အိမ္ေျခရာေျခမဲ့ အေလ့က်အိပ္မက္ေတြသာ
ငါ့ေနထိုင္မႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္လို႔
ေခြးအူသ့ေတြနဲ႔ ဌာန္ကရိုဏ္းက်က် ညနက္လာတတ္
မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မိုးကုတ္စက္၀န္းအတြက္
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ အာရံုခံအလင္းစစ္စစ္ေတြငတ္မြတ္
ငါ့အထီးက်န္ျပာေဟာင္းမႈန္႕ေတြက သေဘၤာပ်က္တစ္စင္းပမာ
ဒုကၡဗံုပ်က္ကိုမွ မရိုးႏိုင္၊မအီႏိုင္ အာသီသတဆံုးတီးခတ္ခဲ့ရသူ။
ဥၾသသံအတိုင္း
ခံစားထိခိုက္လူးလြန္႕မိတဲ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ရထား
နားခိုရာ စိတၱဇအေမွာင္ထဲ ဘူတာမဲ့ခဲ့
အႏုပညာသာ အေရျပားေပၚ အဘိဓမၼာခိုင္ခိုင္ အၿမဲစိမ္းေပါက္ေရာက္
ငါ့လိုအပ္ခ်က္အားလံုး ပုလင္းလြန္တစ္လံုးထဲ ထိုးထည့္
ပင္လယ္ျပင္မွာ မီးခိုးမဆံုး၊မိုးမဆံုး လႊင့္ပစ္စီးေမွ်ာခံခဲ့
စမ္းတ၀ါး၀ါးေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းမက
အနက္ေရာင္ဆက္ထံုးေတြ ထူထပ္ျပည့္ညွပ္လြန္းလွ
ငါ့အတၳဳပၸတိၱ အေသြးအသား ဖ်က္ရာဗရပြျဖစ္လည္း တြယ္တာတပ္မက္ၿမဲ
သစၥာတရားရုပ္တုေလး ပီျပင္ေအာင္ထုဆစ္ရင္း သင္းကြဲေတးေတြ သီက်ဴးခဲ့ရသူ။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၂၀၀၇၊စာ-၁၀၆
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment