အကြာအေ၀းဒဏ္ရာ
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္
ကင္းဘတ္တစ္စ အထက္ကေန
စုတ္တစ္ခ်က္ အခတ္မွာ
လြင့္စင္ေဘးထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေဆးတစ္စက္ရဲ႕ ဘ၀ပါ...
ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုျပန္လည္ေဆာက္ရမယ္
မသိတဲ့အက်နာမႈန႔ဲ
ဘယ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ္မသိတဲ့
ထြက္ေပါက္မဲ့စိတ္ေတြထဲ
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
စႏၵရားခလုတ္ေတြ တီးခတ္ရသလို အရသာရွိလွတဲ့
၀ါက်အလုပ္ရံုေလး
ေသြးထဲလည္ပတ္ေနခဲ့ၿပီလည္း မသိပါ...
စကားလံုးေတြကို
ကေလးတစ္ေယာက္လို လြယ္လင့္တကူေကာက္ယူေဆာ့ကစား
ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈေတြတစ္ဆံုး
ကာရန္ေတြကို တစ္၀ႀကီးျဖဳန္းတီး
လူမွန္းသူမွန္း မသိေအာင္
ရစ္သမ္ေတြကို တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုးေမာ့ေသာက္...
ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္က်န္တဲ့အထိ
ပတ္၀န္းက်င္လွည့္ၾကည့္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ခရီးေပါက္ခဲ့ၿပီလဲ။
ဘ၀က ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ မူးေကာင္းဆဲ
ဖရိုဖရဲ ေျခေထာက္ေတြကလည္း
အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္လမ္းဆီ အေသာ့ႏွင္ဖို႔ေလာက္ကလြဲရင္
ဘယ္ဆီမွ ဆက္ၿပီး မေျဖာင့္တန္းခ်င္ၾကေတာ့ဘူးလား...
ရင္ဘတ္ထဲမွာ
အန္ခ်ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်ဥ္သိုးေနတဲ့
ႏွလံုးသားေလးရွိတယ္
အသံုးမျပဳဘဲ ထားတာၾကာလို႔ သံေခ်းစားေနတဲ့ အသံကို
ဓားတစ္လက္လို လည္ေခ်ာင္းထဲက ဆြဲထုတ္
ဂီတာတစ္လက္ေပၚ ကမူးရွဴးထိုးခုတ္ခ်
ကိုယ့္ကိုုကိုယ္ ေဖးမဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့
ႀကိဳးေျခာက္ေခ်ာင္းရဲ႕ အလ်ားက အိပ္မေပ်ာ္ညထက္
ရွည္လ်ားတယ္
လယ္ကြက္ထဲက ဂဲၾသေမႀတီပုစၦာတစ္ပုဒ္ထက္ခက္ခဲတယ္...
မနက္မိုးလင္းသြားတိုင္း...ငါဟာ
မမက္ရေသးတဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္စံုအလား
ေဟာက္ပက္ခ်ိဳင့္၀င္သြားခဲ့တယ္...
ဘ၀မွာ...
ထမင္းစား ေရေသာက္ကိစၥေလးကိုေတာင္
ေလွကားေထာင္တက္ေနခဲ့ရသူပါ...
အႏုပညာဆိုတာ
ေရႊဆိုင္မွန္ပံုးထဲက ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္အရာေတြလား...
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ျဖတ္သြားတိုင္း ေငးၾကည့္ရတာအေမာ။ ။
ၿငိမ္းေမာင္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment