ခဏရပ္တန္႔ထားခိုက္
ငါ့အခန္းနံရံေပၚမွာ
အ၀ါေရာင္ေၾကာင္ရွိတယ္
ငါ့အီးေမးလ္အေကာင့္ထဲမွာ
ေနာက္ေက်ာကိုပဲ ေရြးထိုးတတ္တဲ့ ဓားတစ္လက္ရွိတယ္( ငါဘယ္ေတာ့မွ ဖြင့္မၾကည့္ဘူး)
ငါၾကည့္ခ်င္တဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားက ရံုမတင္ေတာ့ဘူး
ငါခ်စ္ခ်င္တဲ့ မိန္းမက မေမြးဖြားေတာ့ဘူး
ဆံပင္ရွည္ျပန္ထားမယ္
ပိုက္ဆံရွာနည္းသင္ရမယ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြအတြင္း ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳအရ
ရက္စက္တတ္ဖို႔နဲ႔ ရယ္ေမာတတ္ဖို႔ ငါ အခ်ိန္ေပးေလ့က်င့္ရမယ္( ဗီဇအရ သိပ္ေတာ့မလြယ္ကူ)
ငါကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ ပညာက ေခါင္းေၾကာမာျခင္း
ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ တီရွပ္အသစ္မ၀တ္ႏိုင္တာၾကာၿပီ
ငါပန္းျခံေတြကို ေရွာင္ကြင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တယ္
ဘုရားမသြားျဖစ္ဘူး(သရဏဂံုေတာ့အၿမဲတင္တယ္)
ဘာပဲလုပ္လုပ္ အရင္ကထက္ ငါပိုေတြးတယ္
ေတြးသေလာက္ ယံုၾကည္မႈမဲ့တယ္
ငါ့လက္ထဲ ဘာမွ ကိုင္မထားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြဆို
ျမစ္ဆိပ္ဖက္ ငါေရာက္တယ္
လူေတြ အရိုးစြဲၿပီးသား သတင္းက
ငါဟာ ေခ်ာင္ေနတဲ့မူလီ လြတ္ေနတဲ့မွန္ကြဲစ
လူေျခတိတ္တဲ့ တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ
တိတ္တိတ္ေလး ငါငိုေၾကြးတယ္(ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုမွ ညာလို႔မရတဲ့အခ်ိန္ေတြ)
ငါ အခု အရင္က ၿပီးခဲ့တာေတြ ျပန္မေတြးဘူး
တျခားသူေတြ သတိမထားမိသလို
ငါ့လက္ဖ်ံေပၚက အရႈံးအနိမ့္ဆန္ ဒဏ္ရာေတြကို ငါမျမင္ဘူး
ဘယ္သူ႕ေမြးေန႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေန႔ေတြကို ငါမုန္းတယ္
ကိတ္စအေတာ္မ်ားမ်ားကို ငါအၿမဲႏွစ္ခါျပန္လုပ္ရတယ္(အခ်စ္ေရး ႏွစ္ခါျပန္ သစ္စာေဖာက္ခံရတာအပါအ၀င္)
ဘ၀က အသက္ႀကီးလာေလေလ
ၾကယ္ေၾကြညေတြ မ်ားလာေလေလ
ငယ္ငယ္တုန္းကလို ျပန္ျဖူစင္မလားအထင္နဲ႔
မူႀကိဳေက်ာင္းေရွ႕ ငါသြားထိုင္တယ္
ေလထဲက အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ စက္ကူစြန္ေတြကို အဓိပၸါယ္ရွိရွိ ငါေငးတယ္(အဓိပၸါယ္ဆိုတာဘာလဲ)
အရပ္ ၅ေပ ၇လက္မခြဲ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ၁၅၀ေပါင္
ခ်စ္မႈျပဳတာနဲ႔ ေဘာလံုးကန္ရတာႀကိဳက္သူ
ငါ့သရုပ္မွန္ဟာ စိပ္မႊာတြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ ႏွင့္ဆီပြင့္ဖတ္ေတြလား
လူမႈဒုတ္ခေတြအတြက္ မေရရာ၀ိုးတ၀ါး အေျဖထုတ္ရင္း
ေတာထေအာင္ ပိန္းပိန္းပိတ္ႏွင္းျမဴေတြရဲ႕
မနက္ခင္းမွာ ထိုင္မိတယ္
အရိုးကြဲမတတ္ႏွင္းေတြေအးစက္ေနလည္း
ပူေလာင္မႈနဲ႔ ငါ့အေရျပားဟာ အေငြ႔တအူအူ
ငါ့အေသားအေရက ဟိုတုန္းကေလာက္ မျဖဴေတာ့။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment