ရာသီဖ်ား
ဖ်ားၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြလက္ေတြနာတာေပါ့
ဒါကိုပဲ ဖ်ားနာတာလို႔ ေခၚသလားမသိဘူး
ေခ်ာင္းဆိုးတိုင္း လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ခၽြဲေတြက က်ပ္ခဲေနသလို ခံစားရတယ္
ေလကိုေတာင္ အားတင္းၿပီးလည္ရတာ ဆီးသြားတဲ့အခါ အထဲက နည္းနည္းေအာင့္တယ္
သက္ျပင္းထဲမွာ အဖ်ားေငြ႔လို႔ ဆိုရင္ ဆိုႏိုင္မယ့္ အာေငြ႕ေတြ တဟူးဟူး မ်က္လုံးေတြ စပ္ဖ်င္း
ဖ်င္းျဖစ္ေနတယ္ တစ္ေနရာကေန အျခားတစ္ေနရာကို ေရာက္ခ်င္ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕
နာမည္ကို လွမ္းေခၚ အသံျပဳရတယ္ အနီးနားမွာ အဲဒီ့တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ရွိလည္းရွိေစ
ခ်င္တယ္ ရွိလည္း မရွိေစခ်င္ဘူး ကုတင္ေပၚလွဲၿပီးရင္ အေပၚတည့္တည့္က မီးေခ်ာင္းကို ပိတ္
ပစ္မွ ရတယ္ အဲဒီ့လို အလင္းစူးစူးေတြ မခံႏိုင္ဘူး သာမန္အလင္းေရာင္ေလးကိုေတာင္ စူးလြန္း
တယ္ဆိုၿပီး ျငင္းဆန္မိတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး ေခ်ာင္းဆိုးရင္ ကြယ္ဆိုးဖို႔နဲ႔ ႏွာရည္ေတြကို သုတ္ရ
ေအာင္ လက္ကိုင္ပု၀ါတစ္ထည္ ကိုယ္နဲ႔မကြာေဆာင္ထားရတယ္ အားနည္းတာေၾကာင့္လို႔ ေျပာ
ရမလားပဲ အကူအညီမပါဘဲ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္မိေတာ့ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္သလို လြင့္လြင့္
သြားတယ္ ေခၽြးေစးေတြ ထြက္ၿပီးသြားတိုင္း အ၀တ္အစားကို တစ္ႀကိမ္လဲလွယ္၀တ္ဆင္ ဘာစားစား
ႏႈတ္ခမ္းထဲမွာ ခါးသက္ၿပီး က်န္ေနတာ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္ အခန္းငယ္ထဲ အထီးက်န္မႈကို
ခါတိုင္းထက္ ပိုအကၽြမ္း၀င္ရသလို အေသးအမႊား အဆင္မေျပမႈေလး ေတြ႔ရင္ေတာင္ စိတ္မရွည္ဘူး
ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး မလုပ္ဘဲ ေပါ့ေလ်ာ့ခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြအတြက္ ခုမွ အလ်င္အျမန္
ေကာက္ကာငင္ကာ ထလုပ္ခ်င္ေနတာ အဖ်ားမိျခင္း ခံစားမႈအမ်ားႀကီးထဲက
တစ္ခုပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ။
လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၂၇.၆.၀၉
ည၁၀း၄၂နာရီ
No comments:
Post a Comment