တစ္ေယာက္တည္းရုပ္ရွင္
ငါ့အခန္းထဲ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ေနေရာင္ဟာ တြန္႔ေၾက
ခန္းဆီးစဟာ တြဲေလာင္းက် ငိုက္ျမည္း
ၿပီးဆံုးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ေဆးလိပ္ျပာမ်ားက
“ေကာင္းကင္တစ္ခုမရွိဘူးလားတဲ့”
“ငါ့မွာ ေကာင္းကင္တစ္ခုမရွိဘူးလားတဲ့”။
ေစ့ထားတဲ့ တံခါးေတြ ငါတြန္းဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္
ပ်င္းရိေနတဲ့ အာေခါင္ေတြက တက်ိက်ိရယ္ၾကရဲ႕
အလန္႔တၾကား မွားယြင္းမႈေတြ ေဒါင္ဒင္ျမည္တဲ့
နာရီႀကီးက
“ေသခ်ာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိဘူးလား”တဲ့။
“ငါ့မွာ ေသခ်ာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ မရွိဘူးလား”တဲ့။
ဖုန္တက္နံရံ
ရစ္ဘီးေဟာင္း
တစ္ႀကိဳးတစ္ပင္ျပတ္ေနတဲ့ ဂစ္တာ
အျဖဴပြင့္ေတြ ေအးေအးလူလူ ေျခြခ်တတ္တဲ့
စကားပင္အိုႀကီးက
“ေပါ့ပါးတဲ့ လက္တစ္ဖက္မရွိေတာ့ဘူးလား”တဲ့
“ငါ့မွာ ေပါ့ပါးတဲ့ လက္တစ္ဖက္မရွိေတာ့ဘူးလား”တဲ့။
ဘတ္သီးကၽြမ္းမွာ ပင့္ကူဟာ ပိုက္အိမ္ဖြဲ႕ရက္လို႔
ငါလည္း ဒီပင္လယ္ပ်က္ႀကီးထဲ
ရြက္ကို ဖြင့္ခ်ထြက္ခဲ့
ရြက္တိုင္က ေမးတယ္
“ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႔ ဘယ္မွာလဲ”တဲ့
“ငါ့မွာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႔ ဘယ္မွာလဲ”တဲ့။
လိေမၼာ္သီးမ်ား အားလံုးခ်ိဳမယ့္ ေန႔တစ္ေန႔မွာ
၀င္ရိုးစြန္းေပၚက ရုန္းၾကြ ငါ့ေတာင္ပံေတြ
သတိရျခင္း သစ္ကိုင္းေပၚ ျဖန္႔နားလိုက္တယ္
တကယ့္ကို ရႈံ႕တြလြန္းေနတဲ့ အိပ္ကပ္က
“မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေလာက္ မရွိဘူးလား”တဲ့
“ငါ့မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေလာက္ မရွိဘူးလား”တဲ့။
တစ္ကိုယ္ေတာ္တိတ္ဆိတ္
ငါ့စိတ္က ငါ့အရိပ္ကို ႏွင္းဆီေတာအုပ္ထဲ
ေခၚေဆာင္သြားတယ္
ပန္းပြင့္မ်ားေပၚက
လြင့္စင္ထြက္က်လာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စက
“ဘာကိုထိုင္ေစာင့္ေနပါသလဲ”တဲ့
“ငါ့မွာ ဘာကိုထိုင္ေစာင့္ေနပါသလဲ”တဲ့။ ။
ညီညီညည့္သစ္
ရယ္စရာ၊ေအာက္တိုဘာ၊၂၀၀၃၊စာ-၁၃
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment