အမည္မဲ့တမ္းခ်င္း
အခုေတာ့
ကမၻာေျမကိုအလင္းမေပးႏိုင္သလို
ကိုယ္တိုင္ထြန္းလင္းခြင့္လည္းမရွိေတာ့
လမ္းေဘးမီးတိုင္ထိပ္က မီးသီးအကၽြမ္းေလးဟာ
ငါမ်ားျဖစ္ေနမလား။
ငွက္ေတြလည္း
သဘာ၀အတိုင္းသီခ်င္းသီဆိုရံုကလြဲၿပီး
လူေတြလည္း
သဘာ၀အတိုင္း ပရိေယသန ၀မ္းစာရွာရံုကလြဲၿပီး
ဒီအထဲ
ငါ့တီးလံုးေလးေတြ အကြက္ကြက္က်က်ဆင္မေပးႏိုင္တာ
ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ရယ္၊ၾကယ္တာရာရယ္၊နကၡတ္ရယ္
ဘယ္လို ယၾတာနဲ႔မွ်အစားထိုးကုမရတဲ့ ငါ့ေရာဂါ
အခ်ိန္တန္ ေန၀င္မယ္မွန္းသိလ်က္
အခ်ိန္တန္ ၾကယ္ေၾကြမယ္မွန္းသိလ်က္
စိတ္က
အရုဏ္ဦးဆီငယ္မူငယ္ေသြးျပန္ၾကြမိတယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ်
ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ခဲ့ဖူးတဲ့ေ၀ဒနာရယ္
ဒီလို၀ဋ္နာကံနာေအာက္မွာ
ငါ့၀ါသနာ
တာရိုးက်ိဳးသြားႏိုင္မလား
ငါ့ေစတနာ
ေရစီးကမ္းၿပိဳဦးမလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ငါမရွိလည္း
ငါ့ကိုယ္စားအမွ်ေ၀ေပးႏိုင္မယ့္ကဗ်ာ
ငါမရွိလည္း
ငါ့ကိုယ္စားေပးစြမ္းႏိုင္မယ့္အလင္း
ကမၻာတည္သေရြ႕သင္းေစသတည္း။ ။
ေကာင္းယဥ္ျမင့္
(ျမားနတ္ေမာင္၊ဇြန္၊၂၀၀၃၊စာ-၉)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment